အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝက ရြာနဲ႕အတန္ငယ္ေဝးတဲ့ရြာမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရပါတယ္။ တစ္ေနကုန္တက္ရတာမို႕ ထမင္းဗူးေလးေတြယူသြားရပါတယ္။ အေမကထမင္းဗူးကို အၿမဲတန္းၿပင္ဆင္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႕စားတဲ့ဆန္က စပါးလံုးအမ်ားၾကီးပါတဲ့ ဆန္ၿဖစ္လို႕ ဆန္ေရြးတဲ့အခါ စေကာနဲ႕ဝိုင္းၿပီး အေပၚယံ စပါးလံုးေလးေတြကို စုသိမ္းၿပီး အိုးတစ္လံုးထဲမွာ သပ္သပ္ထည့္ထားပါတယ္။ ဆန္ထည့္တဲ့အိုးကသပ္သပ္ တစ္လံုးစီထားပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ အဘက ေစာေစာထၿပီး ထမင္းခ်က္ပါတယ္။ က်မ ထမင္းဗူးထည့္ဖို႕ ထမင္းအိုးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အရမ္းစိတ္တိုသြားပါတယ္။ ထမင္းအိုးကစပါးလံုးေတြအေဖြးသားနဲ႕မလို႕ေလ။ က်မလည္းပြစိပြစိ ပါးစပ္ကေၿပာရင္း စပါးလံုးေတြကို ေရြးေနရပါတယ္။ အဘကလည္း ေဘးကေန ငါ့ေၿမးရယ္ အဘလည္း မနက္ေစာေစာဆိုေတာ့ ဆန္အိုးနဲ႕ စပါးလံုးအိုး မွားခ်က္မိတယ္လို႕ စိတ္မေကာင္းတဲ့ေလသံနဲ႕ ေၿပာပါတယ္။ က်မအဘက အရမ္းကိုစိတ္ရွည္သီးခံတဲ့ စိတ္ရိွၿပီး ေၿမးေတြအလိုက်လည္း လိုက္လုပ္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ အဘအေပၚစိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ၿပီးမွ က်မလည္း ေနာင္တေတြရလာပါတယ္။ အဘက ေစတနာနဲ႕ ခ်က္ေပးတာကို က်မကဆိုးခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္းၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။
မူလတန္းေက်င္းသူဘဝက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အမိ်ဳးသားေန႕မွာ ပံုေၿပာ၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ၄တန္းႏွစ္မွာ ၁၂ရြာအုပ္စုမွာ ပထမရလို႕ ၿမိဳ႕ကိုတက္ၿပိဳင္ဖို႕အတြက္ ေက်ာင္းမွာ ဝတ္စံုၿပည့္ အစမ္းေလ့က်င့္ပဲြၿပဳလုပ္ပါတယ္။ ရြာထဲကလူေတြလည္း လာၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕အဖြားလည္းလာၾကည့္ပါတယ္။ က်မက ပံုေၿပာသူဆိုေတာ့ အက်ီၤလက္ရွည္ ခ်ိတ္လံုခ်ည္နဲ႕ ပုဝါၿခံဳထားပါတယ္။ က်မရဲ႕ပုဝါကလိမ္ေနတာကိုၿမင္တဲ့အဖြားကလာၿပင္ေပးပါတယ္။ လူအမ်ားၾကီးေရွ့မွာ က်မက အၿပင္မခံခဲ့ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲကေတာ့ သူမ်ားေတြက က်မအဖြားကို ပိုကိုပိုလိုက္တာလို႕ေၿပာၾကမွာစိုးလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္အဖြားကေတာ့ က်မကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီး အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပိဳင္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ က်မကိုတစ္ေယာက္ထဲသြား လိုက္မေပးဘူးဆိုၿပီး ဆူပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေစတနာကို က်မက အသိအမွတ္မၿပဳဘူးလို႕ ထင္လို႕ေနမွာပါ။ က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲလိုမရွိတဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။
က်မရဲ႕အေဒၚတစ္ေယာက္ အရမ္းကို အားငယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မကလည္း အေဒၚအတြက္ က်မမတတ္ႏိုင္တဲ့အရာၿဖစ္တဲ့အတြက္ အားေပးစကားမေၿပာမိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတကယ္လုပ္ေပးစရာလည္း မလိုပဲနဲ႕ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားေပးစကားေလးေတာ့ ေၿပာခဲ့မိဖို႕ေကာင္းတာကို ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။
က်မတို႕ရြာကို ငါ့သေရာက္ဘက္ကေန အိုးသည္ေတြ၊ အုန္းဆီ၊ ဆႏြင္းမႈန္႕ေရာင္းတဲ့အသည္ေတြ၊ ပဲသီးသည္ေတြ လာေရာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ပဲသီးလာေရာင္းတဲ့ အဖြားၾကီးက အသက္၆၀ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ပဲသီးေတာင္းႏွစ္ေတာင္းကို ထမ္းပိုးနဲ႕ထမ္းၿပီး ရြာထဲကိုလည္ေရာင္းတာပါ။ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းေနတဲ့ပံုပါ။ ပဲသီးဝယ္ၿပီးလို႕ က်မတို႕အိမ္ကေန ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၾကည္လင္ေနတ ဲ့ေကာင္းကင္ကေန ရုတ္တရက္မိုးေတြ ရြာခ်ပါတယ္။ အဖြားၾကီးေတာ့မိုးေတြမိေနေတာ့မွာပဲလို႕ေတြးၿပီးသနားေနမိပါတယ္။
က်မပဥၥမတန္းႏွစ္မွာ ညီမဝမ္းကဲြကိုးတန္းေက်ာင္းသူက က်မတို႕နဲ႕အတူလာေနပါတယ္။ က်မညီမအငယ္ဆံုးေလးက မူၾကိဳတက္ေနတာပါ။ က်မနဲ႕ အမဝမ္းကဲြနဲ႕အၿပင္သြားတိုင္း မမ ညီမေလးလဲလိုက္မယ္ ဆိုၿပီး က်မညီမေလးက က်မတို႕ေနာက္ကိုအေၿပးလိုက္လာေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီအခါတိုင္း က်မက အၿမဲတမ္းဆူေငါက္ၿပီး မလိုက္ခဲ့ဖို႕ေၿပာတဲ့အခါတိုင္း ငိုၿပီး က်န္ေနခဲ့ရတာပါ။ ညီမေလးအေပၚ သနားၾကင္နာစိတ္မရိွခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။
ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရတာေလးေတြ အမ်ားၾကီးရိွပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္လို႕ၿဖစ္ၿဖစ္၊ သတိရမိတိုင္းၿဖစ္ၿဖစ္ ေရးမိအုံးမွာပါ။
No comments:
Post a Comment