သီတင္းကၽြတ္လၿပည့္

ပထမအစမ္းစာေမးပြဲၿပီး ေက်ာင္း(၁၀)ရက္ေလာက္ပိတ္ထားခ်ိန္ၿဖစ္လို႕ ခဏတာလြပ္လပ္မႈရတဲ့ အခ်ိန္ေလးဆိုလဲမမွားပါဘူး။ မီးထြန္းပဲြေတာ္ၾကီးလဲနီးလာၿပီေလ။ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း၁၁၊၁၂ရက္ေန႕မွာ ရြာမွာဘုရားပြဲတစ္ခုရိွတယ္။ အဲဒီ ဘုရားပြဲမွာ ႏွစ္တိုင္းနီးပါး အရပ္ဇာတ္ထည့္ေလ့ရွိတယ္။ မင္းသမီးႏွစ္လက္ငွားၿပီး ရြာသားေတြနဲ႕ ၿပဇာတ္ကၾကတာေပါ့။ အားလံုးလိုလို ကခ်င္ၾကသူေတြဆိုေတာ့ ၿပဇာတ္အမ်ားၾကီးတင္ဆက္ၾကၿပီး မိုးအလင္းကၾကေလ့ရွိတယ္။ ရုပ္ေခ်ာသူေတြက ဇာတ္လိုက္မင္းသားလုပ္၊ ဇာတ္အရံေတြနဲ႕ ၿပဇာတ္မကခင္ စတိတ္ရႈိးဆိုမယ့္သူေတြနဲ႕ ရြာလံုးကၽြတ္ လူပ်ိဳကာလသားေတြ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲေလ့ရွိတယ္။ မိန္းကေလးေတြကလည္း စတိတ္ရႈိးဆိုတဲ့သူနဲ႕ ယိမ္းအဖြဲ႕ကတဲ့သူနဲ႕ တစ္ရြာလံုး ေပ်ာ္ရႊင္စြာဆင္ႏႊဲၾကတယ္။


ဘုရားပြဲမတိုင္ခင္ကတည္းက အိမ္မွာေစာင္ေတြကို ကန္႕လန္႕ကာၾကီးေတြလုပ္ၿပီး ဇာတ္တိုက္ၾကေလ့ရွိတယ္။ က်မတို႕ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝက တအိမ္ၿပီးတအိမ္ ဇာတ္တိုက္တာကို လိုက္ၾကည့္ေလ့ရိွတယ္။ ယိမ္းတိုက္တဲ့အိမ္မွာေတာ့ လသာမီးအိုးၾကီး ထြန္းထားၿပီး တိုက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ စတိတ္ရႈိးဆိုမဲ့သူေတြကေတာ့ အိမ္မွာပဲ ကက္ဆက္တစ္လံုးနဲ႕ အဆိုက်င့္ေနၾကတာေပါ့။ ဘုရားပြဲအဝင္ေန႕မွာေတာ့ ငွားထားတဲ့ မင္းသမီးေတြ တီးဝိုင္းေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ တီးဝိုင္းနဲ႕တစ္ခါ က်င့္ၾကၿပန္တယ္။ ဆိုၾက၊ ကၾက၊ ဇာတ္လမ္းေတြတင္ဆက္ၾကနဲ႕ ေတာရြာဓေလ့ ေပ်ာ္ရႊင္ပြဲေလးတစ္ခုေပါ့၊

ဘုရားပြဲေန႕မွာေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က သံဃာေတြပါ ပင့္ဖိတ္ထားၿပီး ဆြမ္းလံုးလုပ္ၾကပါတယ္။ ဆြမ္းလံုးဆိုတာကေတာ့ အုန္းငွက္ေပ်ာပဲြမွာ ေဆးရြက္ၾကီးကို ဝါးၿခမ္းၿပားႏွစ္ခုၾကားမွာညွပ္၊ အုန္းသီးေပၚမွာထိုးစိုက္ၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြပေဒသာပင္စိုက္ထူၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆြမ္း၊ ဟင္းမိ်ဳးစံု၊ မုန္႕မိ်ဳးစံု၊ ကိုယ့္ယာခင္းထြက္ အသီးအႏွံေတြ၊ ဆပ္ၿပာ၊ သြားတိုက္ေဆး စသည္ၿဖင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴၾကတယ္။ ဆြမ္းလံုးသီးသန္႕မထြက္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ သူမ်ားရဲ႕ဆြမ္းလံုးမွာ တတ္ႏိုင္္သေလာက္ ထည့္ဝင္လွဳဒါန္းၾကတယ္။ ဘုရားပြဲလာဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြကို လက္ဖက္၊ ေဆးလိပ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ စသည္ၿဖင့္ အကမ္းကမ္းၾကသူေတြလည္းအမ်ားၾကီးပဲ။ ဆြမ္းလံုးပိုင္ရွင္ေတြက နာမည္စာရင္းေပးထားရၿပီး မဲက်တဲ့ ဘုန္းၾကီးကိုပင့္ဖိတ္ၿပီး သီလယူဆြမ္းကပ္လွဴရတယ္။

ဘုရားပြဲၿပီးသြားၿပန္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္လၿပည့္ ဆီမီးထြန္းညိွပူေဇာ္ဖို႕ ၿပင္ဆင္ၾကၿပန္ေရာ။ မီးပံုးေရာင္စံုေလးေတြဝယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြေရစိမ္ထား၊ ဆီမီးခြက္ေလးေတြဝယ္၊ ဂြမ္းေလးေတြ ဆီစိမ္ဖို႕ၿပင္ဆင္ထားနဲ႕။ ၿပီးေတာ့ အုန္းငွက္ေပ်ာ၊ စားဖြယ္စံုလင္စြာနဲ႕ အသက္ၾကီးသူ ေဆြမ်ိဳးေတြကို လိုက္ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ လၿပည့္ေန႕မွာေတာ့ ၿမတ္စြာဘုရားကို ပူေဇာ္ဖို႕ ဆီမီးေရာင္စံုနဲ႕ ရြာထဲကို စီတန္းလွည့္လည္ၿပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကေနကို ဆီမီးထြန္းညိွပူေဇာ္ၾကၿပန္တယ္။ ဦးစြာဘုရားစဥ္မွာ ၿပီးေတာ့ ေၿမေစာင့္နတ္၊ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေစာင့္နတ္၊ မီးဖိုေစာင့္နတ္၊ အိမ္ခန္းထဲမွာ၊ ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာ၊ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ေၿခရင္းမွာ၊ တံခါးမွာ၊ မီးပံုးေလးေတြလည္းစီရရီ ခိ်တ္ဆဲြထားေသးတယ္။ ေကာင္းကင္ကလမင္းၾကီးနဲ႕အၿပိဳင္ ဆီမီးေရာင္စံုနဲ႕ အရမ္းကိုလွပ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေၿမ႕ရတဲ့ ညခ်မ္းေလးပါပဲ။

တို႕ယာေတာ

ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကေပါ့။ ရြာနဲ ့အတန္ငယ္ေ၀းတဲ့ တၿခားရြာမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရတာ။ ရြာထဲကထြက္တာနဲ ့ ယာခင္းေတြကိုစေတြ ့ရၿပီ။ ေဆးခင္း। ေၿပာင္းခင္း। ၾကက္သြန္ခင္း। ၀ါခင္း। ထန္းေတာေတြကိုၿဖတ္သန္းၿပီးသြားရတယ္။ ေက်ာင္းရဲ ့ပတ္ပတ္လည္မွာလဲယာခင္းေတြကိုပဲၿမင္ေနရတယ္။ စာသင္ရတာသိပ္ကိုေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ၿပီး စိတ္၀င္စားမႈအၿပည့္ရရိွေစခဲ့တယ္။ တေန ့ေတာ့ဆရာက တို ့ယာေတာ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ ့ စာစီစာကံုးေရးခိုင္းတယ္ေလ။ ယာခင္းေတြဟာေန ့စဥ္ၿမင္ေတြ ့ရင္းႏီွးေနေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ ့ တို ့ယာေတာကိုစာစီကံုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေၿပးၿမင္မိတာက ကၽြန္မတို ့အိမ္ကေဆးပိ်ဳးခင္းေလးကိုပါ။ ေဆးပင္ေပါက္ေလး(ေဆးပိ်ဳး)ပိ်ဳးဖို ့အတြက္ ယာကြက္တကြက္ထားရပါတယ္။ ေဘာင္ေလးေတြဖဲြ ့ၿပီး ေဆးပိ်ဳးပိ်ဳးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီပိ်ဳးခင္းထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္အစံုအလင္ကိုလဲ ထည့္ပိ်ဳးခဲ့ပါတယ္။ ယာခင္းရဲ ့ေဘးပတ္လည္မွာ ေၿပာင္းဖူးပင္ေတြစီတန္းစိုက္ထားၿပီး ဗူး। ဖရံု। ၾကက္ဟင္းခါးပင္ေတြလဲ စိုက္ထားခဲ့တယ္။ ပိ်ဳးခင္းရဲ ့အလယ္မွာေတာ့ ခရမ္း। ခရမ္းခ်ဥ္। ခ်ဥ္ေပါင္। ပဲမိ်ဳးစံု। ငရုတ္। နံနံပင္တို ့ကို ထည့္စိုက္ထားခဲ့တယ္။ ေဆးပိ်ဳးေလးေတြနဲ ့အတူ အသီးအႏံွစံုကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္နဲ ့ ၿပဳစုပိ်ဳးေထာင္ခဲ့တယ္။ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့အပင္ေလးေတြၾကီးထြားရွင္သန္လို ့ သီးပြင့္ေ၀ဆာလာခဲ့တယ္။ အသီးအႏွံေတြဟာမိသားစုအတြက္ဖူလံုရံုမက ပိုလွ်ံလို ့ေဆြြမိ်ဳးေတြကိုေ၀ငွေပးရင္း ေရာင္းလို ့လဲမကုန္ရိွခဲ့တယ္ေလ။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အသီးအႏံွေတြကို အပင္ကေနခ်က္ခ်င္းခူးဆြတ္ၿပီး ခ်က္ၿပဳတ္စားခဲ့ရလို ့ ခိ်ဳၿမိန္လတ္ဆတ္တဲ့အရသာကို ခံစားခဲ့ရတယ္။ ပိုလံွ်တာကိုအေၿခာက္လွန္းလို ့ ေႏြရာသီမွာ စားသံုးလို ့မကုန္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရႊဖယံု। ေက်ာက္ဖရံုသီးေတြလဲခူးဆြတ္ထားၿပီး ေႏြရာသီမွာ ယိုလုပ္ၿပီးစားရတဲ့ အရသာကိုလဲေမ့မရခဲ့ပါဘူး။ ညဘက္ေတြမွာ ေၿပာင္းဖူးႏုႏုခိ်ဳခိ်ဳေလးေတြ ၿပဳတ္စားခဲ့ရတာလဲဲ စည္းစိမ္တမိ်ဳးပါပဲ။ ေရႊခ်ဥ္ေပါင္စားလို ့၀ရင္ၿဖင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ဖူးေလးေတြခြာၿပီး ေၿမပဲေလွာ္ေထာင္းနဲ ့သုပ္စား ခရမ္းသီးႏုႏု ေသးေသးေလးေတြခူးၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္နဲ ့တို ့စား ဗူးညြန္ ့ဖရံုညြန္ ့ေလးေတြခူးဆိတ္ၿပီး ဟင္းခိ်ဳပူပူေလးမွာ အရြက္ခပ္ၿပီး ေသာက္ၾက। တမိ်ဳးရိုးရင္ၿဖင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးပန္ေထြေဖ်ာ္မွာ နံနံပင္ေလးအုပ္। ပဲပုဇြန္သီးေလးေတြ ဟင္းခိ်ဳခ်က္မလား। သုပ္စားမလား। ပဲေစာင္းခါးသီးေတြ ခူးလို ့ကုန္ရင္ၿဖင့္ ပဲၿမစ္တူးဖို ့ဟန္ေရးတၿပင္ၿပင္ရိွလွၿပီေပါ့။ အဲ ငရုပ္သီးေတာင့္ေလးေတြ ခူးၿပီး မီးဖုတ္ၿပီး ၾကက္သြန္ၿဖဴ। နီနဲ ့ေထာင္းစားခဲ့ရတာလဲ တမ္းတမိပါရဲ ့။ အခုခိ်န္မွာေတာ့ အသီးအရြက္စံုလင္စြာမရႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ ့ေလးမွာေခတၱေနထိုင္ရင္း ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀က စားခဲ့ရတဲ့ တို ့ယာေတာထြက္ အသီးအႏံွေတြကိုသတိရမိပါရဲ ့။

က်မတို႕ရြာကသၾကၤန္ပြဲေတာ္

တမာပင္တို႕အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းမွာ အရြက္ႏုေလးေတြထြက္ စိမ္းႏုႏုအေရာင္အေသြးကေန စိမ္းရင့္ရင့္ကိုေၿပာင္း အစိမ္းရင့္ရင့္အရြက္တို႕ၾကားကေန ၿပဴထြက္လာတဲ့ အၿဖဴေရာင္အဖူးေလးေတြက သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႕ေလးေတြ ထုတ္လႊင့္လို႕ ေဝေဝဆာဆာပြင့္ဖူးလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သၾကၤန္နားနီးၿပီဆိုတာ ေၿပာၿပေနသလို သၾကၤန္အေငြ႕အသက္ေတြရလို႕ တႏွစ္တာေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုက္ေရာက္လို႕လာခဲ့ၿပီေလ။


ေလလိႈင္းေတြၾကားကေန သၾကၤန္ေတးသြားေလးေတြ ပ်႕ံလြင့္လို႕လာခဲ့သလို မိုးေၿပးေလးရြာလို႕ ေၿမသင္းနံ႕သင္းသင္းေလးကိုလဲရႈရႈိက္ေနရၿပီ။ လံုမပ်ိဳၿဖဴတို႕လည္း သၾကၤန္တြင္း တစ္ရြာလံုးကို မုန္႕လံုးေရေပၚေက်ြးဖို႕ တအိမ္တက္ဆင္း အလွဴေငြေကာက္ခံေနၿပီ။ ကေလးေတြကလည္း ၿမိဳ႕သြားတဲ့သူေတြကို ေရၿပြတ္၊ ေရခ်ိဳင့္ေလးေတြမွာေပးဖို႕ အေမေေတြကို ပူဆာလို႕။ သၾကၤန္တြင္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ကုသိုလ္ယူဖို႕ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြကလည္း တေရာ္၊ ကင္ပြန္းေတြၿပဳတ္ဖို႕ၿပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ကေလးမကအပ်ိဳမက် က်မတို႕တေတြကလည္း ဘယ္အိမ္မွာ ဘာပန္းေတြပြင့္ေနလဲဆိုတာ လိုက္ၾကည့္ထားၾကၿပီ။ ဘုရားမွာပန္းလွဴဖို႕အတြက္ ေၿမေညာင္ေရအိုးေလးေတြလည္း ဝယ္ထားၾကၿပီ။

သၾကၤန္အၾကိဳေန႕ညေနကစၿပီး ေရေလာင္းၾကၿပီ။ သၾကၤန္အက်ေန႕ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ရြာလယ္မွာစုရံုးလို႕ မုန္႕လံုးေရေပၚလံုးၿပီး ကုသိုလ္ၿပဳၾကၿပီ။ တမာပန္း၊ စကၠဴပန္း၊ အေၾကာ္ပန္း၊ အုန္းရြက္၊ ၾသဇာရြက္၊ ထားဝယ္မိႈင္းပန္း၊ စံပယ္ပန္း စသည္ၿဖင့္ ပန္းေပါင္းစံုကို ခူးဆြတ္လို႕ ေညာင္ေရအိုးေလးေတြထဲမွာ ထည့္ၿပီးၿပင္ဆင္၊ ဆြမ္းေတာ္ပြဲ၊ အလွဴဝထၴဳပစၥည္းေတြၿပင္ဆင္ၿပီးရင္ေတာ့ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကို သြားၾကၿပီ။ ဘုရားမွာ ဆြမ္း၊ပန္း၊ေရခ်မ္းကပ္ၿပီးရင္ အလွဴ႕ရွင္တစ္ဦးဦးကေကၽြးတဲ့ စတုဒိသာစားၿပီး ဘုန္းၾကီးဆီမွာ သီလယူ။ ဘုန္းၾကီးကအမွ်ေဝၿပီးတာနဲ႔ ဥပုတ္ေစာင့္မယ့္အဖိုး၊ အဖြားေတြက ေက်ာင္းမွာေနခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ အိမ္ၿပန္ၾကတယ္။ ရြာကာလသား၊ ကေလးပါမက်န္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေပါက္ဝကေနေစာင့္ၿပီး ေရေလာင္းၾကပါတယ္။

ကေလးေတြက ရြာထဲလည္ၿပီး ေရလိုက္ေလာင္းၾက၊ မုန္႕လံုးေရေပၚေကၽြးတဲ့ေနရာမွာ ဘုရားကအၿပန္ဝင္စားသူေတြနဲ႕၊ ေရေလာင္းတဲ့သူေတြနဲ႕ စည္ကားလို႕ေနပါတယ္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုရိွတဲ့အိမ္ေတြကို အဖဲြ႕လိုက္ ေရေတြလိုက္လွဴၾက၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္အလွဴလုပ္တဲ့အိမ္ကို သြားၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ၾက၊ တီဗီြရွိတဲ့အိမ္ကိုသြားၿပီး သၾကၤန္ယိမ္းေတြသြားၾကည့္ၾကသူေတြနဲံ႕ ရြာကေလးက သၾကၤန္အေငြ႕အသက္ေတြလႊမ္းၿခံဳလို႕။ အပိ်ဳေခ်ာေတြကေတာ့ ဘုရားကၿပန္လာၿပီးတာနဲ႕ ေရစိုထိမွာစိုးလို႕ အိမ္တြင္းပုန္းေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြာကာလသားေတြက မရပါဘူး။ အပိ်ဳေခ်ာေတြရွိတဲ့အိမ္ေတြ လိုက္ၿပီးေရေလာင္းၾကတယ္။ အပိ်ဳေခ်ာေတြခမ်ာလည္း ေရေလာင္းမခံမခ်င္း ၿပန္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေနေတာ့ အိမ္ေရွ့ထြက္ၿပီး ေရေလာင္းခံရတာပါပဲ။ အၾကတ္ေန႕၊ အတက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ ရြာနီးနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြကိုသြားၾကပါတယ္။

ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕မွာေတာ့ ရြာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ သီလယူၾကပါတယ္။ ညေနမွာတစ္ရြာလံုး အႏၱရာယ္ကင္း ပရိတ္ရြတ္ဖို႕အတြက္ ပရိတ္အိုးေလးေတြၿပင္ဆင္ၾကၿပီ။ ေၿမဇာ၊ အုန္း၊ ၾသဇာ၊ တမာရြက္ေတြထိုး၊ ၿမစ္ကမ္းေဘးသဲေသာင္ၿပင္ကေန ယူလာတဲ့ သဲၿဖဴၿဖဴေလးေတြကို ဖလားထဲမွာထည့္ အပ္ခ်ည္လံုးၿဖဴၿဖဴေလးကိုလဲထည့္ၿပီး ရြာအဝင္ တံခါးဝမွာ အႏၱရာယ္ကင္း ပရိတ္ရြတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ သဲၿဖဴေတြလိုက္ခင္း၊ ပရိတ္ပန္းေတြကို အိမ္နံရံေတြ္မွာလိုက္ထိုး၊ အပ္ခ်ည္နဲ႕လိုက္ပတ္ၿပီး တစ္အိမ္လံုးလည္း ေဘးဘယာကင္းကြာလို႕ ၾကက္သေရတိုးၿပီး စည္းပြားဥစၥာတိုးတက္ေတာ့မယ္လို႕ယံုၾကည္စြာနဲ႕ ၾကည္ႏူးပီတိေတြ ၿဖာေဝၾကၿပီေလ။

ေတြးမိတိုင္းစိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတာေလးေတြ

အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝက ရြာနဲ႕အတန္ငယ္ေဝးတဲ့ရြာမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရပါတယ္။ တစ္ေနကုန္တက္ရတာမို႕ ထမင္းဗူးေလးေတြယူသြားရပါတယ္။ အေမကထမင္းဗူးကို အၿမဲတန္းၿပင္ဆင္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မတို႕စားတဲ့ဆန္က စပါးလံုးအမ်ားၾကီးပါတဲ့ ဆန္ၿဖစ္လို႕ ဆန္ေရြးတဲ့အခါ စေကာနဲ႕ဝိုင္းၿပီး အေပၚယံ စပါးလံုးေလးေတြကို စုသိမ္းၿပီး အိုးတစ္လံုးထဲမွာ သပ္သပ္ထည့္ထားပါတယ္။ ဆန္ထည့္တဲ့အိုးကသပ္သပ္ တစ္လံုးစီထားပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ အဘက ေစာေစာထၿပီး ထမင္းခ်က္ပါတယ္။ က်မ ထမင္းဗူးထည့္ဖို႕ ထမင္းအိုးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အရမ္းစိတ္တိုသြားပါတယ္။ ထမင္းအိုးကစပါးလံုးေတြအေဖြးသားနဲ႕မလို႕ေလ။ က်မလည္းပြစိပြစိ ပါးစပ္ကေၿပာရင္း စပါးလံုးေတြကို ေရြးေနရပါတယ္။ အဘကလည္း ေဘးကေန ငါ့ေၿမးရယ္ အဘလည္း မနက္ေစာေစာဆိုေတာ့ ဆန္အိုးနဲ႕ စပါးလံုးအိုး မွားခ်က္မိတယ္လို႕ စိတ္မေကာင္းတဲ့ေလသံနဲ႕ ေၿပာပါတယ္။ က်မအဘက အရမ္းကိုစိတ္ရွည္သီးခံတဲ့ စိတ္ရိွၿပီး ေၿမးေတြအလိုက်လည္း လိုက္လုပ္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ အဘအေပၚစိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ၿပီးမွ က်မလည္း ေနာင္တေတြရလာပါတယ္။ အဘက ေစတနာနဲ႕ ခ်က္ေပးတာကို က်မကဆိုးခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္းၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။


မူလတန္းေက်င္းသူဘဝက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အမိ်ဳးသားေန႕မွာ ပံုေၿပာ၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုၿပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ၄တန္းႏွစ္မွာ ၁၂ရြာအုပ္စုမွာ ပထမရလို႕ ၿမိဳ႕ကိုတက္ၿပိဳင္ဖို႕အတြက္ ေက်ာင္းမွာ ဝတ္စံုၿပည့္ အစမ္းေလ့က်င့္ပဲြၿပဳလုပ္ပါတယ္။ ရြာထဲကလူေတြလည္း လာၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕အဖြားလည္းလာၾကည့္ပါတယ္။ က်မက ပံုေၿပာသူဆိုေတာ့ အက်ီၤလက္ရွည္ ခ်ိတ္လံုခ်ည္နဲ႕ ပုဝါၿခံဳထားပါတယ္။ က်မရဲ႕ပုဝါကလိမ္ေနတာကိုၿမင္တဲ့အဖြားကလာၿပင္ေပးပါတယ္။ လူအမ်ားၾကီးေရွ့မွာ က်မက အၿပင္မခံခဲ့ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲကေတာ့ သူမ်ားေတြက က်မအဖြားကို ပိုကိုပိုလိုက္တာလို႕ေၿပာၾကမွာစိုးလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္အဖြားကေတာ့ က်မကို စိတ္ဆိုးသြားၿပီး အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပိဳင္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ က်မကိုတစ္ေယာက္ထဲသြား လိုက္မေပးဘူးဆိုၿပီး ဆူပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေစတနာကို က်မက အသိအမွတ္မၿပဳဘူးလို႕ ထင္လို႕ေနမွာပါ။ က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲလိုမရွိတဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။

က်မရဲ႕အေဒၚတစ္ေယာက္ အရမ္းကို အားငယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မကလည္း အေဒၚအတြက္ က်မမတတ္ႏိုင္တဲ့အရာၿဖစ္တဲ့အတြက္ အားေပးစကားမေၿပာမိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတကယ္လုပ္ေပးစရာလည္း မလိုပဲနဲ႕ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားေပးစကားေလးေတာ့ ေၿပာခဲ့မိဖို႕ေကာင္းတာကို ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။

က်မတို႕ရြာကို ငါ့သေရာက္ဘက္ကေန အိုးသည္ေတြ၊ အုန္းဆီ၊ ဆႏြင္းမႈန္႕ေရာင္းတဲ့အသည္ေတြ၊ ပဲသီးသည္ေတြ လာေရာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ပဲသီးလာေရာင္းတဲ့ အဖြားၾကီးက အသက္၆၀ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ပဲသီးေတာင္းႏွစ္ေတာင္းကို ထမ္းပိုးနဲ႕ထမ္းၿပီး ရြာထဲကိုလည္ေရာင္းတာပါ။ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းေနတဲ့ပံုပါ။ ပဲသီးဝယ္ၿပီးလို႕ က်မတို႕အိမ္ကေန ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၾကည္လင္ေနတ ဲ့ေကာင္းကင္ကေန ရုတ္တရက္မိုးေတြ ရြာခ်ပါတယ္။ အဖြားၾကီးေတာ့မိုးေတြမိေနေတာ့မွာပဲလို႕ေတြးၿပီးသနားေနမိပါတယ္။

က်မပဥၥမတန္းႏွစ္မွာ ညီမဝမ္းကဲြကိုးတန္းေက်ာင္းသူက က်မတို႕နဲ႕အတူလာေနပါတယ္။ က်မညီမအငယ္ဆံုးေလးက မူၾကိဳတက္ေနတာပါ။ က်မနဲ႕ အမဝမ္းကဲြနဲ႕အၿပင္သြားတိုင္း မမ ညီမေလးလဲလိုက္မယ္ ဆိုၿပီး က်မညီမေလးက က်မတို႕ေနာက္ကိုအေၿပးလိုက္လာေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီအခါတိုင္း က်မက အၿမဲတမ္းဆူေငါက္ၿပီး မလိုက္ခဲ့ဖို႕ေၿပာတဲ့အခါတိုင္း ငိုၿပီး က်န္ေနခဲ့ရတာပါ။ ညီမေလးအေပၚ သနားၾကင္နာစိတ္မရိွခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္။

ေတြးမိတိုင္း ဝမ္းနည္း ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရတာေလးေတြ အမ်ားၾကီးရိွပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္လို႕ၿဖစ္ၿဖစ္၊ သတိရမိတိုင္းၿဖစ္ၿဖစ္ ေရးမိအုံးမွာပါ။