ေမာ္ေတာ္စီး၍သြားရာဝယ္

က်မတို႕ရြာေလးနဲ႕ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ၿမိဳ႕ကိုေစ်းဝယ္သြားမယ္၊ ပဲႏွမ္းေရာင္းမယ္ လူမႈေရး က်န္းမာေရးအတြက္ သြားဖို႕ရာအတြက္ အဓိကအားကိုးအားထားရာကေတာ့ ေရေၾကာင္းလမ္းပါပဲ။ ဧရာဝတီၿမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကၿမိဳ႕ကို သြားမယ္ဆို စက္ေလွရိွၿပီး ကမ္းတစ္ဖက္တည္းမွာရိွတဲ့ၿမိဳ႕ကို သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္နဲ႕သြားေလ့ရိွပါတယ္။ ကတၲရာခင္းမဟုတ္တဲ့ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းမွာ ထြန္စက္နဲ႔တဲြခိ်တ္ေမာင္းတဲ့ ေထာ္လာရိွေပမဲ့ လမ္းမေကာင္းတာအၿပင္ မိုးတြင္းဆိုဗြက္ထေနၿပီး ဗြက္ထဲမွာကားနစ္ေနလို႕ လွည့္ၿပန္ခဲ့ရတာေတြ၊ ေၿခလွ်င္ေလွ်ာက္သြားရတာေတြရိွတာေၾကာင့္ အခ်ိန္မွန္ အဆင္ေၿပတဲ့ ေရလမ္းကိုပဲအားကိုးၾကပါတယ္။

မနက္ေစာေစာ ေဝလီေဝလင္း အိပ္ရာကထ နံနက္စာစားေသာက္ၿပီး ၿမိဳ႕မွာေန႕လည္စာစားဖို႕ပါ ထမင္းထုပ္ၿပီး ေစ်းဝယ္မဲ့သူက ေစ်းၿခင္းဆဲြ ဝယ္မဲ့ပစၥည္းမွတ္ထားတဲ့ စာရင္းစာရြက္ေလးယူ၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကမွာတာပါမွတ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ကိုဆင္းပါတယ္။ ပဲႏွမ္းေရာင္းမဲ့သူကေတာ့ အိမ္ကေေန ပဲအိတ္၊ႏွမ္းအိတ္ေတြကို လွည္းနဲ႕ၿမစ္ဆိပ္အထိလိုက္ပို႕ၾကပါတယ္။ နံနက္ခင္းေအးၿမၿမ ေလေလးတၿဖဴးၿဖဴးနဲ႕ ၿမစ္ဆိပ္ကိုဆင္း ေမာ္ေတာ္ေရာက္မလာေသးရင္ ကေလးေတြက ေရစပ္မွာဆင္းေဆာ့။ ၿမစ္ကမ္းေဘးကေၾကာ္တဲမွာ အေၾကာ္ပူပူေလးေတြဝယ္စား။ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္လာၿပီဆိုရင္တက္ၾက။ ပဲအိတ္ ႏွမ္းအိတ္ေတြတင္ၿပီးရင္ ေမာ္ေတာ္ထြက္။

ၿမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္မွာရိွတဲ့ ရြာစဥ္တေလွ်ာက္ ေမာ္ေတာ္ကမ္းကပ္ၿပီး ခရီးသည္တင္ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာပဲ တၿခားရြာကေဆြမိ်ဳးေတြ အသိမိတ္ေဆြေတြ ဆံုၾက၊ စကားေၿပာၾကတာ ေမာ္ေတာ္စက္သံကိုေတာင္လႊမ္းသြားပါတယ္။ အဖြားၾကီးေတြကေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္၊ ေဆးလိပ္ၿပာခံခြက္ေလးေတြ မၿဖစ္မေနထည့္လာၾကၿပီး ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း စကားေၿပာၾက၊ တခ်ိဳ႕ကလည္းမနက္ခရီးထြက္ရမွာ စိတ္ေစာၿပီး ညဖက္ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္သူေတြက ေမာ္ေတာ္ေပၚက်မွ ေအးေအးလူလူအိပ္ၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ကဦးခန္းမွာ မိန္းမေတြသီးသန္႕ထိုင္ၿပီး စက္ခန္းဘက္မွာေတာ့ ေယာက်္ားမ်ားသီးသန္႕ထိုင္ၾကသည္။

ဆံပင္ၿဖတ္ဖို႕လိုက္လာၾကတဲ့ အပိ်ဳေလးေတြ၊ လမ္းခုလတ္ကရြာမွာတာဝန္က်တဲ့ ဆရာမေလးေတြ၊ ပင္စင္ထုတ္ဖို႕လိုက္လာတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြ၊ ပဲြစားေတြ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ လူစံုလွသည္။ ေမာ္ေတာ္ကေတာ့ စက္သံတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္သြားေနသည္။ ၿမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္သြားၿခင္းမို႕ ပိ်ဳးခင္းေရေလာင္းေပါင္းသင္ေနသူေတြ၊ ႏြားရွဥ္းၿဖင့္ထြန္ယက္ေနသူေတြ၊ ေၿမဇာေကာက္ေနသူေတြ၊ ႏြားစာရိတ္ေနသူေတြ၊ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြ လက္မွာဆဲြၿပီး ေက်ာင္းသြားေနသူေတြကို ေတြ႕ၿမင္ေနရသည္။ စိမ္းစိုတဲ့အခင္းေတြ၊ အခုမွထြန္ယက္ၿပီးစအခင္းေတြ၊ ဆက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဟိုးအေဝးမွာ ပုပၸါးေတာင္ကို မႈန္ဝါးဝါးလွမ္းၿမင္ရသည္။ ဧရာဝတီၿမစ္ေၾကာတေလွ်ာက္လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မည္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပာလဲ့လဲ့ေတာင္တန္းေတြ။ အဲဒါတန္႕ၾကည့္ေတာင္ပဲေပါ့။ ၿမိဳ႕နဲ႕တၿဖည္းၿဖည္းနီးလာတာနဲ႕ နတ္သမီးကမ္းပါးကိုလွမ္းၿမင္ရသလို ေရႊေရာင္ဝင္းေနတဲ့ေရႊစည္းခံုေစတီၾကီးကိုလည္း လွမ္း၍ဖူးေမွ်ာ္ႏိုင္ပါသည္။ ခရီးသည္ေတြလည္းလႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႕ ႏိုးတဲ့သူကႏိုးလာ။ ေဆးလိပ္ေသာက္သူေတြလည္းၿပာခံခြက္ေလးထဲထိုးထည့္လို႕ သိမ္းဆည္းၿပီ။ ဒီလိုနဲ႕ေမာ္ေတာ္ေလးကမ္းကိုကပ္ေလၿပီ။ ခရီးသည္မ်ားလည္းဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ထြက္ခြာသြားၾကေလၿပီ။ (အခုေတာ့လည္းရြာအနီးမွာ ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းေတြေပါက္လို႕ၾကိဳက္ရာစီး၍ခရီးသြားႏိုင္ပါၿပီ။)

ေရခပ္ဆင္းတဲ့ ညေနခင္း

ေရႊအိုေရာင္ညေနခင္း။ ေနမင္းၾကီးက အစြမ္းကုန္ပူေနရာကေန တၿဖည္းၿဖည္းအားမာန္ေလွ်ာ့ ေမာပန္းလို႕ ေတာင္ေစာင္းမွာေမးတင္ၿပီ။ သူ႕ရဲ႕စြမ္းအင္ေတြၿဖစ္တဲ့ အပူခ်ိန္ေတြကို တၿဖည္းၿဖည္းရုပ္သိမ္းလို႕ တိမ္ေတြၾကားကေန ေနၿခည္ၿဖာၿဖာေလးေတြပဲ သက္ဆင္းလို႕ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုေနေရာင္ၿခည္ေလးေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားတဲ့အခ်ိန္ဆို ေက်းလက္ပိ်ဳၿဖဴတို႕၊ လူပ်ိဳကာလသားတို႕ ညေနခင္း ေသာက္ေရခပ္ဆင္းဖို႕ၿပင္ဆင္ၾကၿပီ။ က်မတို႕ေဒသေက်းရြာေတြမွာေတာ့ ခ်ိဳးေရ သံုးေရကို အဝီစိ၊ ေရတြင္းကေရကိုသံုးၿပီး ေသာက္သံုးေရကိုေတာ့ ၿမစ္ေရကို သံုးၾကပါတယ္။ ၿမစ္ေရကိုပဲေသာက္သံုးေနၾကဆိုေတာ့ တြင္းေရေသာက္ရရင္ပဲအရသာေပါ့ေပါ့နဲ႕ ေသာက္လို႕အားမရၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ၿမစ္ေရကိုပဲ တကူးတက အခ်ိန္ေပးၿပီး ခပ္ယူေသာက္သံုးၾကပါတယ္။ ညေနခင္းေရခပ္ဆင္းခ်ိန္ဟာ ေက်းလက္သဘာဝအလွတစ္ခုပါ။ လံုမပိ်ဳတို႕ကလည္း ေသေသသပ္သပ္ၿဖီးလိမ္းၿပင္ဆင္လို႕၊ ကိုေရႊကာလသားတို႕ကလည္း အေမႊးနံ႕သာလိမ္းက်ံလို႕ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အၾကည့္ခ်င္းဆံု ရင္ခုန္ၾကတဲ့ အခ်ိန္အခါေလးဆိုလဲမမွားပါဘူး။ ၂ေယာက္တဲြ ၃ေယာက္တဲြကေန ခင္ရာမင္ရာ အရြယ္တူအုပ္စုအဖဲြ႕လိုက္ ေရခပ္ဆင္းၾကရင္းနဲ႔ အတင္း၊ သတင္းေတြေၿပာၾက၊ ၿမစ္ဆိပ္ကိုေရာက္ရင္ ၿမစ္ေရခပ္ရင္းနဲ႕ ၿမိဴ႕ကၿပန္လာတဲ့ ေမာ္ေတာ္၊ စက္ေလွေတြကိုေစာင့္ၾက။ ဝယ္လာတဲ့ပစည္းေတြ စပ္စုၾက။ ၿမိဳ႕ကိုသြားတာမို႕ အဝတ္အစားအသစ္ေတြနဲ႕ သြားၾကတာဆိုေတာ့ ေန႕တိုင္းၿမင္ေနၾကထက္ ပိုလွေနတာကို ေငးေမာၾက။ၿမစ္ကမ္းနေဘးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ တေထာက္နားၾကရင္းနဲ႕ ခေရပြင့္ေတြေကာက္ၾက၊ ပုန္းညက္၊ ရင္းမာပန္းေတြခူးနဲ႕ ေပွ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ညေနခ်မ္းအခါပါပဲ။

       
ေရအိုးေတြနဲ႕ေရခပ္သူရိွသလို သံပံုးဆိုင္းထမ္းေတြနဲ႕လည္း ခပ္ၾကပါတယ္။ လွည္းႏြားရိွသူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေရစည္လွည္းတိုက္ၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ေတာ့ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္မွာ ႏြားကိုသံုးတာေၾကာင့္ သနားၿပီး လူကိုယ္တိုင္ခပ္ၾကတာပဲမ်ားပါတယ္။ ၿမစ္ေရၾကီးခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကမ္းလံုးၿပည့္ေရေတြလံွ်လို႕ ေရခပ္ရင္းနဲ႕ေရခ်ိဳးၾက၊ ေရၿပင္မွာေနေရာင္ၿဖာၾကလို႕ တလက္လက္ထေနတဲ့ေရၿပင္ရဲ႕အလွဟာ ေရာင္ၿပန္ဟပ္လို႕ ေရခပ္သူအေပါင္းကိုလည္းလွပေစပါတယ္။ ေႏြရာသီေရက်ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ သဲေသာင္ၿပင္ေဖြးေဖြးမွာ တူးထားတဲ့ လက္ယက္တြင္းေလးေတြကိုပဲ အားကိုးၾကရပါတယ္။ သဲၿပင္ၾကားကေန စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေရေအးေအးေလးကလည္းေသာက္လို႕ခ်ိဳၿမန္ေစတာပါပဲ။ ေရခပ္လမ္းကၿပန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေရခပ္ဆင္းသူေတြရယ္၊ ၿမိဳ႕ကေစ်းဝယ္ၿပန္လာသူေတြရယ္၊ ယာခင္းကေန တေန႕တာလုပ္ငန္းသိမ္္္္္္္္္္္းလို႕ ၿပန္လာသူေတြနဲ႕ စည္ကားလို႕ေနပါေတာ့တယ္။ ေက်းငွက္ေလးေတြရဲ႕ အိပ္တန္းၿပန္သီက်ဴးသံေလးေတြ၊ ေလၿပည္ညွင္းရဲ႕ၾကည္စယ္မႈေၾကာင့္ သစ္ရြက္လႈပ္ခပ္သံေလးေတြၾကားမွာ ေတာရြာပိ်ဳၿဖဴတို႕ရဲ႕ သီခ်င္းသံတေအးေအးက ညေနခင္းရဲ႕ဆည္းဆာအလွကို ပိုၿပီး ၿပီးၿပည့္စံုပါေစေတာ့တယ္။

တို႕ရြာေက်ာင္း

ရြာေခါင္းရင္း ရြာ႕အၿပင္ဖက္မွာတည္ရိွပါတယ္။ ဝါးထရံကာ ဝါးကပ္မိုး သမံတလင္းခင္းထားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္မွာေေတာဆရာ၊ ဆရာမမ်ားနားေနခန္း ၃တန္းနဲ႕၄တန္းေတြစာသင္ၾကပါတယ္။ဝါးထရံကာဝါးကပ္မိုးဝါးၿခမ္းေတြခင္းထားတဲ့ဲ့ေက်ာင္းေဆာင္မွာ


ေေတာ၂တန္း ၁တန္းေတြရိွၿပီး ထန္းရြက္မိုးးထားတဲ့့ တဲၾကီးထဲမွာေတာ့ သူငယ္တန္းကေလးေတြ စာသင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာနီ၊ ၿပာ၊ ဝါ၊ စိမ္း အသင္းေလးသင္းခဲြထားၿပီး အလွည့္က် ေက်ာင္းသန္႕ရွင္းေရး လုပ္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအားလံုးအေပၚမွာ အသင္အၿပေရာ ေစတနာပါေကာင္းလြန္းခဲ့တဲ့ ဆရာတစ္ဦးကို အမွတ္တရအေနနဲ႕ ဒီပို႕စ္ေလးကို ေရးၿဖစ္ပါတယ္။

ဆရာကညဏ္စမ္းေလးေတြ မၾကာခဏ သင္ေပးေလ့ရိွပါတယ္။ အဂၤလိပ္အကၣရာ s, e, a,စသည္ၿဖင့္ စတဲ့ meaningေတြ ေရးခိုင္းပါတယ္။ စာလံုးေရအမ်ားဆံုးရတဲ့သူကို တတန္းလံုးက လက္ခုပ္ဝိုင္းတီးၿပီး ခ်ီးၿမွင့္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုအရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အရည္အခ်င္းကို ၿပခြင့္ရလို႕ပါ။ တခါ အသင္းေလးသင္းကို ေၿမပံုေလးေတြေပးၿပီး ေၿမပံုပါလမ္းအတိုင္း စုရပ္ၿဖစ္တဲ့ တၿခားရြာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း (က်မတို႕ရြာကလဲကိုးကြယ္တဲ့ေက်ာင္း) ကိုသြားရပါတယ္။ အရင္ေရာက္တဲ့အဖဲြ႕ကို ဆုေပးၿပီး တၿခားကစားနည္းမိ်ဳးစံုကိုလဲကစားခဲ့ရတာကိုမွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဥဏ္စမ္းၿပိဳင္ပဲြေလးေတြ ဥပမာ လြယ္အိတ္ထဲ ပစည္း(၁၀)မိ်ဳးထည့္ထားၿပီး တသင္းကို တေယာက္စီထြက္ ခရာမႈတ္တာနဲ႕ လြယ္အိတ္ဆီေၿပးၿပီး လြယ္အိတ္ကိုသြန္ခ် ပါတဲ့ပစည္းေတြမွတ္ၿပီး မူလေနရာၿပန္ေၿပးလာၿပီး ပစည္း(၁၀)္ မ်ိဳးအမည္ေရးၿပရတာပါ။ အားလံုးကိုမမွတ္မိၾကပါဘူး။ က်မကေတာ့ အားလံုးကိုမွတ္မိပါတယ္။ ေနာက္တမိ်ဳးက ဆရာကပံုၿပင္တစ္ပုဒ္ေၿပာၿပီး နားေထာင္ထားရပါတယ္။ ၿပီးရင္အဲဒီပံုၿပင္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ ေမးခြန္းထုတ္ေမးတဲ့ ညဏ္စမ္းၿပိဳင္ပဲြေတြဆို အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ တၿခားအေၿပးၿပိဳင္ပြဲတို႕ ေၿပးခံုပစ္တို႕က ဝင္ၿပိဳင္ရင္ရံႈးေနၾကမို႕ သိတ္စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါဘူး။

က်မတို႕ငယ္စဥ္က အမိ်ဳးသားေန႕မွာ ပံုၿပင္၊ ကဗ်ာရြတ္ဆိုၿပိဳင္ပဲြေတြရိွပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆို ဆရာက က်မကိုေရြးခ်ယ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဆရာအားကိုးရေအာင္ပဲ ပထမအဆင့္ (၁၂)ရြာအုပ္စုၿပိဳင္ပဲြမွာ ပထမရၿပီး ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္တက္ၿပိဳင္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ ႏွစ္တိုင္း အၿမဲတမ္း ဒုတိယပဲရပါတယ္။ အသံေနအသံထားနဲ႕ ကဗ်ာရြတ္ခဲ့ရတာ၊ တီဗီြသတင္းေတြၾကည့္ၿပီး သူတို႕ေလယူေလသိမ္းကိုအတုခိုးၿပီး ပံုေၿပာၿပိဳင္ပဲြဝင္ၿပိဳင္ခဲ့ရတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ေန႕လည္မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေတြဆို ေက်ာင္းမွာ ေရႊေသြး၊ တို႕ေက်ာင္းသား၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္းစာအုပ္ေလးေတြဖတ္ခဲ့ရတာ၊ ေက်ာင္းၿခံဝန္းတေလွ်ာက္ အသင္းအလိုက္ သစ္ပင္ေလးေတြစိုက္ခဲ့ရတာ၊ တခါက ေရာင္စံုပန္းေလးေတြ လက္ပရိုစီေရာဂါ ၿဖစ္ေစတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟလေၾကာင့္ တစ္ရြာလံုးပန္းပင္ေတြ ႏႈတ္ အမိႈက္ပံုမွာ ပစ္ထားတာကို ဆရာက က်မတို႕တပည့္ေတြကို သြားေကာက္ခိုင္းၿပီး ေက်ာင္းမွာၿပန္စိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က တေက်ာင္းလံုး ပန္းေရာင္စံုနဲ႕လွပေနခဲ့တာပါ။ စာေမးပဲြနားနီးၿပီဆို ဆရာက ေက်ာင္းသူ၊သားအားလံုး ညဖက္ေက်ာင္းကိုလာၿပီး စာက်က္ရပါတယ္။ ဆရာက လသာမီးအိုးၾကီး ထြန္းေပးထားၿပီး အားလံုးစုၿပီးစာက်က္ရတာပါ။ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ စာက်က္ၿပီးလို႕ရိွရင္ တအိမ္ၿပီးတအိမ္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ဆရာကိုယ္တိုင္ၿပန္လိုက္ပို႕တာပါ။ ေက်ာင္းသူ၊သားေတြကို ဒုကခံၿပီး ေစတနာအၿပည့္နဲ႕ သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ဆရာပါ။

ဆရာက ဥယ်ာဥ္မွဴးဆိုရင္ သူၿပဳစုတဲ့ပန္းေလးေတြအားလံုး အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္ၿပီး လွပေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မတန္ခင္ ညိႈးေၿခာက္ခဲ့ရတဲ့ ပန္းေလးေတြရိွသလို ပြင့္ဖူးလာတဲ့ ပန္းေလးေတြရဲ႕တန္ဖိုးကလည္း မတူညီၾကပါဘူး။ ေမႊးပ်ံ႕လွပေနတဲ့ ပန္းေလးေတြအတြက္ ၾကည္ႏူးပီတိၿဖစ္ၿပီး ညိႈးေရာ္ ႏြမ္းေၿခာက္သြားတဲ့ ပန္းေလးေတြအတြက္ေတာ့ ဆရာ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပါ။

ကၽြန္မတို႕ရြာကရွင္ၿပဳပဲြ

ဘယ္သူဘယ္ဝါတို႕ေတာ့ ဒီႏွစ္ေႏြမွာ လွူမလို႕တဲ့ ဆိုတဲ့သတင္းကို ေတာထဲမွာအလုပ္လုပ္ရင္း ေရခပ္ရင္း ထင္းေခြရင္း တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦးသိေစတယ္။ သတင္းအတိအက်ကေတာ့ အလွဴရွင္က ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အလွဴေန႕အတြက္ ေန႕ေကာင္းရက္ၿမတ္သြားေတာင္းတာနဲ႕ အတည္ၿဖစ္သြားၿပီ။ ပထမဦးဆံုး တစ္ရြာလံုးဝိုင္းဝန္းလို႕ အလွဴအိမ္ေရွ႕မွာ မ႑ပ္ၾကီးထိုးၿပီ။ ဝါးေတြကိုတိုင္ထူၿပီး ထန္းရြက္္မိုးထားတဲ့ အၾကမ္းထည္မ႑ပ္ၾကီး ၿပီးသြားၿပီ။ မ႑ပ္အလွဆင္တာကေတာ့ အလွဴအဝင္ေန႕မွပဲ ၿပင္ဆင္ၾကတယ္။ အလွဴမွာေကၽြးေမြးဖို႕ ဒီမ႑ပ္ၾကီးေအာက္မွာ ဆန္ေရြးၾက၊ ပဲၿပာၾက၊ ငရုပ္သီးေတာင့္ေတြေခၽြၿပီး ေမာင္းဆံုနဲ႔ငရုပ္သီးေတာင္းတဲ့သူကေထာင္း၊အလွဴမုန္႕ေၾကာ္ဖို႕အတြက္ ဆန္မႈန္႕ေထာင္းတဲ့သူကေထာင္းနဲ႕ တစ္ရြာလံုးကဝိုင္းဝန္းကူညီေပးၾကတယ္။ မ႑ပ္ေဆာက္တဲ့ေန႕ကစလို႕ လာကူသူေတြကို ထမင္းေကၽြး၊ လက္ဖက္၊ ထန္းလွ်က္၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ ဧည့္ခံလို႕ အလွဴ႕ရွင္ကစတင္လို႕ကုသိုလ္ေတြယူေနၿပီေလ။


ရွင္ေလာင္းလုပ္ဖို႕ ေမာင္ရင္ေလာင္းကလဲ အေဖာ္ေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာပြင့္လို႕။ ရြာကလွပိ်ဳၿဖဴေတြကလဲ အလွဴပဲြမွာ အၿပတ္ႏဲြဖို႕ ၿပင္ဆင္လို႕။ ဘယ္သူကေတာ့ မွန္ဇာေတြဝယ္လာၿပီ။ ေဒါက္ဖိနပ္ပါ ဝယ္ခဲ့တာတဲ့။ ဘယ္သူေတြကေတာ့ ဆံပင္ေတြသြားေကာက္ေနၿပီ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး တေနကုန္ တေနခမ္း ေတာထဲမွာပဲ အခိ်န္ကုန္ရသူေတြဆိုေတာ့ အလွဴအတန္းေလးရိွတုန္း လွလွပပ ၿပင္ဆင္လိမ္းခ်ယ္ရတာေလ။ အလွဴေန႕ၾကရင္ေတာ့ ဘာေလးဝတ္လိုက္မယ္နဲ႕ စိတ္ကူးအေတြးနဲ႕ အလွဴရက္ကိုေမွ်ာ္ရင္း ေတြးေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ကိုယ့္အလွဴပဲြၾကီး စည္ကားဖို႕အတြက္ အလွဴရွင္က ဘိသိတ္၊ ဆိုင္းဝိုင္း၊ မင္းသမီး ငွားဖို႕ၿပင္ဆင္ၿပီ။ ဒီေန႕ ဘိသိတ္၊ ဆိုင္းဝိုင္း၊ မင္းသမီး သြားငွားတယ္တဲ့။ နာမည္ၾကီးေတြမွ ငွားလို႕ရပါ့မလား။ သြားငွားတဲ့သူ အၿပန္ကို ေမွ်ာ္ၾကၿပီ။

ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ အလွဴပဲြေန႕အဝင္ ေရာက္ပါၿပီ။ ဆိုင္းလွည္းေတြလဲ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ ရြာထဲဝင္လာၿပီ။ ပတ္မတီးသံစၾကားရၿပီ။ ပတ္မတီးသံနဲ႕အၿပိဳင္ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္လို႕ ေပ်ာ္ရေတာ့မည္။ ထမင္းေကၽြးမည့္မ႑ပ္ေတြကလည္း မီးခိုးတအူအူနဲ႕စၿပီးခ်က္ၾကၿပီ။ ပူစီေဖာင္းသည္၊ မုန္႕သည္ေတြလည္း အလွဴအိမ္ေရွ့မွာ ေနရာခ်ၿပီး ေရာင္းေနၾကၿပီ။ ကေလးေတြလည္း ဆိုင္းဝိုင္းၾကီးကို ေငးလိုက္၊ ေဆာ့လိုက္ၾက၊ ထမင္းေကၽြးေတာ့မလားလို႕ ေၿပးၾကည့္လိုက္ၾကႏွင့္ ေခၽြးတလံုးလံုး ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ အပိ်ဳေလးေတြကလည္း အဝတ္အစားအသစ္ေတြ ထုတ္ၾကည့္လို႕ ပီတိၿဖစ္ေနၾကၿပီ။ ကိုေရႊကလသားတို႕ကလည္း အလွဴပြဲေန႕မွာ ကိုယ္သေဘာက်ေနတဲ့ အပိ်ဳေတြကို ငမ္းဖို႕အေရး ဟန္ေရးတၿပင္ၿပင္ၿဖစ္ေနၾကၿပီ။

ညေနမွာ ေမာင္ရွင္ေလာင္းတို႕ကို နတ္ၿပၿပီး ညဖက္မွာ ဆိုင္းဝိုင္း၊ မင္းသမီးနဲ႕ ေၿဖာ္ေၿဖပါသည္။ တစ္ရြာလံုးလာေရာက္ၾကည့္ရႈအားေပးၾကသည္။ မီးေရာင္တထိန္ထိန္ေအာက္မွာ အားလံုးလင္းၿပီး လွပေနေတာ့သည္။ ညသန္းေကာင္ယံတိုင္ေအာင္ မင္းသမီးကေၿဖာ္ေၿဖကၿပအၿပီးမွာေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုၿပန္ မနက္အလွဴၾကီးေန႕အတြက္ တေရးတေမာ အိပ္ၾကရအံုးမည္။

မနက္တံုးေမာင္းေခါက္ကတည္းက ဆိုင္းကစတီးၿပီ။ ဆိုင္းဝိုင္းသံနားဆင္ရင္း အလွဴအိမ္ေရွ့မွာ ဆြမ္းၾကီးေလာင္းဖို႕အတြက္ တစ္ရြာလံုးထခ်က္ၿပဳတ္ၾကၿပီ။ အာရုွဏ္လင္းသည္ႏွင့္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကပါပင့္ဖိတ္ထားေသာ သံဃာေတာ္မ်ား အတန္းလိုက္ၾကီး အလွဴအိမ္ေရွ့ၾကြခီ်လာစဥ္မွာေတာ့ အလွဴရွင္၊ အလွဴအမမွစၿပီး တစ္ရြာလံုးဆြမ္းၾကီးေလာင္းလွဴၾကၿပီ။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆြမ္း၊ ေဆးလိပ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ မုန္႕မိ်ဳးစံုေပါ့။ မနက္လင္းလို႕ ေနေရာင္ၿခည္ၿဖာထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းတို႕ကို ရြာဦးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီ ပို႕ဖို႕ကို အလွည့္လွည့္ၾကမည္။ မ႑ပ္ဆီမွ ကုမာရီအမ်ိဳးသမီးအေပါင္းတို႕ခင္ဗ်ား အလွဴအလွည့္လွည့္ဖို႕အခ်ိန္နီးကပ္လာပါၿပီၿဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ အၿမန္ဆံုးလာၾကပါရန္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္ခင္ဗ်ား မိုက္ႏွင့္ဟစ္ၿပီး ေခၚေလၿပီ။

အပ်ိဳေလး၊ အပ်ိဳလတ္၊ အပ်ိဳၾကီးမက်န္ ကေလးမ်ားပါ အလွၿပင္ၾကၿပီ။ ေရွ့ဆံုးမွ အလွဴရွင္၊ ေမာင္ရင္ေလာင္းတို႕မိဘမ်ား၊ ၿပီးကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ ေရႊကလပ္ကိုင္၊ ပရိတ္အိုးကိုင္၊ ကေလးမ်ား၊ အပိ်ဳၾကီးမ်ား စီတန္းေရြ့ အဲဒီေနာက္မွာ ၿမင္းစီးေရႊထီးေဆာင္းတဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္း၊ လွည္းယဥ္ေက်ာ့နဲ႕ နားထြင္းေလးမ်ား၊ ေနာက္ဆံုးကမင္းသမီးနဲ႕ဆိုင္းဝိုင္းလွည္း စီတန္းေရြ႕ ရြာထဲလွည့္လည္ကာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆီ သြားၾကၿပီ။ က်န္သူမ်ားမွလည္း အိမ္ေရွ့ထြက္ေရြ့ အလွဴအလွည့္ကိုၾကည့္ၾကၿပီ။ အလွဴလွည့္ေနစဥ္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွလာေသာ ေဆြမိ်ဳးမ်ားကို ဧည့္ခံတာဝန္က်သူမ်ားက ထမင္းဟင္း၊ ကြမ္း၊ေဆးလိပ္၊ လက္ဖက္တို႕ၿဖင့္ဧည့္ခံၾကသည္။ အလွဴအလွည့္အဖြဲ႕ၾကီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကၿပန္ေရာက္လာေတာ့ မ႑ပ္မွာ ထမင္းစားၿပီး အိမ္ၿပန္ခဏနားၾကသည္။

တခါေန႕လည္ဘိသိတ္သြင္းေရြ့ ေၿဖာ္ေၿဖၿပန္သည္။ ဘိသိ္တ္ဆရာတလွည့္၊ မင္းသမီးတလွည့္၊ ဆိုင္းတလွည့္ ေဖ်ာ္ေၿဖၾကသည္မွာ ညေနထိတိုင္ၿဖစ္သည္၊ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းတို႕ကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပို႕ သကၤန္းစီးေပးၿပီး ပင့္ဖိတ္ထားေသာဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္တကြ ကိုရင္ငယ္ေလးမ်ားပါ အလွဴအိမ္သို႕ၾကြလာေရြ့ အလွဴေအာင္ပဲြ တရားနာေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေပးေဝၾကသည္။ အလွဴၿပီးေၿမာက္ေအာင္ၿမင္ေၾကာင္း ေဗ်ာတီးေရြ႕ အလွဴပိတ္ပဲြၿပဳလုပ္သည္။ အလွဴရွင္မ်ားမွာလည္းပီတိၿဖာေဝေရြ႕ ၾကည္ႏူးရၿပီ။

အိမ္ (၁)

အိမ္လို႕စဥ္းစားလိုက္ရင္ ေႏြးေထြးမႈေတြ ေအးခ်မ္းမႈေတြ လံုၿခံဳမႈေတြ အၿပည့္အဝခံစားလိုက္ရတာပါပဲ။ က်မဘဝမွာအခုအရြယ္အထိ အိမ္(၅)အိမ္မွာေနထိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳမႈေတြေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီအိမ္ေလးေတြအေၾကာင္း ေရးဖဲြ႕ခ်င္ပါတယ္။ လူ႕ေလာကၾကီးထဲကိုဝင္ေရာက္လာၿပီး ကေလးဘဝေလးကို ၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အိမ္ေလးက အဘိုး၊အဘြားတို႕အိမ္မွာပါ။ အိမ္ပံုေလးကေတာ့ ေရွ့မ်က္ႏွာစာက ပ်ဥ္ေတြနဲ႕ကာထားၿပီး က်န္တာကေတာ့ ထရံကာပါ။ ေရွ့အဖီေလးမွာ သြပ္မိုးထားၿပီး အိမ္


မၾကီးကေတာ့ ဝါးကပ္မိုးထားပါတယ္။ အဖြားတို႕ေခာတ္ကေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတြကေတာ့ တစ္ရြာလံုး တစ္ပံုစံတည္းပါပဲ။ အိမ္ေရွ့မွာ တမာပင္ၾကီးႏွစ္ပင္ရိွတယ္။ စကူပန္းရံုၾကီးၾကီးတစ္ရံုလဲရိွတယ္။ ထားဝယ္မိႈင္းပင္၊ အေက်ာ္ပင္၊ သီးပင္၊ စံပယ္ပင္နဲ႕မာလကာပင္ေတြလဲစိုက္ထားတယ္။ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာေတာ့ သေဘာၤပင္ေတြစီတန္းစိုက္ဖူးခဲ့တယ္။ ပန္းအၿဖဴေလးေတြပြင့္တဲ့ ဂမုန္းပင္နဲ႕ ခတၱာပင္ရိွတယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေတာ့ တမာပင္တစ္ပင္၊ အုန္းပင္ႏွစ္ပင္၊ ၾသဇာပင္တစ္ပင္၊ ဇြန္ပန္းရံုႏွစ္ရံုရိွတယ္။ အိမ္ရဲ႕ေၿခရင္းဘက္မွာေတာ့ ဧကရာဇ္ပင္ေတြနဲ႕ သေဘၤာပင္ေတြစိုက္ထားတယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ သေဘၤာသီးေတြေပါေပါစားခဲ့ရတာ မွတ္မိတယ္။ အုန္းပင္ကေတာ့ ေရေကာင္းေကာင္းမရလို႕ တစ္ႏွစ္မွတစ္လံုးရွားရွားပါးပါးသီးတယ္။ ၾသဇာပင္ကလည္း တမာပင္ရဲ႕ေလာင္းရိပ္မိၿပီး အသီးမသီးခဲ့ဘူး။ တမာပင္ၾကီးအိုလို႕ ခုတ္လွဲၿပီးမွပဲ အသီးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သီးေတာ့တယ္။ ခတၱာပင္ေလးကေတာ့ သူ႕ရာသီေရာက္တာနဲ႕ ဝတၱရားေက်ပြန္စြာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါပံုမွန္ပြင့္ေပးတယ္။ ဇြန္ပန္းရံုႏွစ္ရံုကလည္း လိႈင္လိႈင္ပြင့္လို႕ ညေနေစာင္းတာနဲ႕ အငံုေလးေတြခူး ေရစိုပုဝါေလးနဲ႕ထုပ္ထား မနက္က်ရင္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ၿပီး ဇြန္ပန္းရနံ႕ေလးက ေမႊးပ်ံ႕လိႈင္လို႕ေနတယ္။ စံပယ္ပင္ေလးကလဲ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္ေပးတယ္။ စံပယ္နံ႕ေလးေတြရႈရိႈက္ရင္း မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထ ပန္းပြင့္ေလးေတြခူး ဘုရားတင္ဖို႕ရယ္ အေမၾကီးပန္ဖို႕ရယ္ လိုခ်င္သူေတြေပးဖို႕ရယ္ေပါ့။ စကူပန္းရံုၾကီးကလဲ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးပြင့္လို႕ သၾကၤန္ခါဆိုဘုရားပန္းအေနနဲ႕ ပန္းေရာင္စံုနဲ႕ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုသြားဖို႕အတြက္ လာခူးတဲ့သူေတြနဲ႕ ရြာထဲမွာအလႈေတြရိွခ်ိန္ဆို နားထြင္းလွည္းမွာအလွဆင္ဖို႕ လာခူးသူေတြနဲ႕ေပါ႕ကြယ္။ ဧကရာဇ္ပြင့္ေလးေတြကေမႊးၿပီး လွသလို ပန္းကံုးေလးေတြအၿဖစ္သီၿပီးလဲ ပန္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဧကရာဇ္ရြက္ေလးေတြကေတာ့ ၿပဳတ္ၿပီးငပိရည္နဲ႕တို႕စားရင္ အရသာခါးခါးေလးနဲ႕ ထမင္းၿမိန္ေစတယ္။ တမာပြင့္ခ်ိန္ဆို တမာပန္းနံ႕သင္းသင္းေလးကိုခံစားရင္း သၾကၤန္အေငြ႕အသက္ေတြရလို႕ေပါ႕။ တမာသီးေတြသီးခိ်န္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးဘဝကတမာသီးေတြကို သရက္သီးလုပ္ တမာရြက္ကို ကန္စြန္းရြက္လုပ္ၿပီး ေစ်းေရာင္းတမ္းကစားခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိတယ္။ အပင္ေတြအားလံုးက အေမၾကီးစိုက္ထားတာေတြခ်ည္းပဲ။ တခါကေတာ့ က်မစိုက္ဖူးခဲ့တယ္။ မိုးရြာၿပီးစတစ္ေန႕မွာ အေမၾကီးက ပန္းခ်ဥ္ေပါင္ပင္ေပါက္ေလးေတြ အိမ္ကိုယူလာတယ္။ က်မလဲအားတက္သေရာနဲ႕စိုက္မယ္ဆိုၿပီး တာဝန္ယူၿပီး အိမ္ပတ္လည္ၿခံဝန္းအစပ္ေတြမွာ လိုက္စိုက္တယ္။ စိုက္ရင္းနဲ႕စိတ္ကူးေလးေတြလဲယဥ္လို႕ေပါ႕။ ၿခံဝန္းတေလွ်ာက္ ပန္းခ်ဥ္ေပါင္ေလးေတြပြင့္ၿပီး လွပေနတာကို မ်က္လံုးထဲမွာၿမင္ေယာင္ရင္းနဲ႕ ေၿမကိုတူးဆြလိုက္ေတာ့ တီေကာင္တစ္ေကာင္ထြက္လာတယ္။ အဲဒါနဲ႕လန္႕ၿပီး ေၿမၾကီးကိုလက္နဲ႕မကိုင္ေတာ့ဘူး။ ခက္ရင္းေလးနဲ႕ပဲတူး ခက္ရင္းေလးနဲ႕ပဲေၿမဖို႕လို႕ေပါ႕။ ေနာက္တစ္ရက္ညေနေက်ာင္းကေနၿပန္လာေတာ့ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့အပင္ေလးေတြ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ အားလံုးကညိႈးေၿခာက္လို႕ေသေနၿပီ။ ၿဖစ္ပံုကေတာ့ တီေကာင္ေၾကာက္ၿပီး ခက္ရင္းနဲ႕ထိုးဆြခဲ့မိလို႕ ပင္စည္ေလးေတြၿပတ္ကုန္တာၿဖစ္မယ္။ မနက္ေစာေစာဆို အေမၾကီးရဲ႕ေစာေစာထ စာက်က္၊ မိန္းကေလးဆိုတာ မနက္လင္းလာရင္ မ်က္ႏွာမွာသနပ္ခါးေလးနဲ႕မွ က်က္သေရရိွတာ၊ ဆြမ္းေတာ္ပြဲၿပင္၊ ဘုရားမွာ ေရခ်မ္း ပန္းကပ္၊ ဆိုတဲ့ေတးသံသာေလးေတြနဲ႕ႏိုးထခဲ့ၿပီး အဘေၾကာ္ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္နဲ႕ပဲၿပဳတ္ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာ္စံု၊ တို႕ဖူးသုပ္တို႕နဲ႕ နံနက္စာစားၿပီးတာနဲ႕ ေက်ာင္းသြားဖို႕ၿပင္ဆင္ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ အိမ္အလုပ္ေလးနဲနဲပါးပါးကူ၊ အဘတို႕ကေရဒီယိုနားေထာင္ေနခ်ိန္ ညဘက္ ဘက္ထရီမီးေလးနဲ႕စာက်က္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ေန႕လည္ပူတဲ့အခိ်န္ေတြဆို အိမ္ေအာက္ကိုဝင္ အေမၾကီးက တစ္ႏွစ္စာအတြက္ေဆးလိပ္ေတြလိပ္၊ အဘက တရားစာအုပ္ဖတ္၊ က်မတို႕ကေတာ့ အဲဒီအိမ္ေအာက္မွာပဲ ေဆာ့ကစားၾက။ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးဘဝေလးကို ၿဖတ္သန္းခဲ့တယ္။